Dorpsdichter gaat voor bundel

Dichten….Je gevoel over iets op geheel eigen wijze omzetten in woorden met een lading die de ander aanspreekt… De kunst om met weinig woorden veel te zeggen. 

Dick van der Veen

Willemijn Hannessen is er goed in: zij is de eerste Nunspeetse dorpsdichter die nu met genoegen terugblikt op een periode die haar én Nunspeet veel hebben gebracht. De docente Nederlands was als kind al bedreven in het spelen met woorden. Het was haar moeder die het zetje gaf om te reageren op een advertentie in deze krant waarin inwoners werden opgeroepen om zich voor de nieuwe functie van dorpsdichter aan te melden. Ze werd gekozen uit zes kandidaten. “Ik beschouw het als een grote eer. De eerste maanden was het wennen aan het fenomeen. Het duurde even voordat mensen me benaderden en opdrachten binnen druppelden. Bij het dichten wordt je ertoe aangezet om over dingen/gebeurtenissen na te denken en er jouw mening/gevoel in te leggen. Soms heb je daarin de vrije keuze; op een ander moment krijg je verwachtingen mee. Het is een kwestie van zo goed mogelijk inleven. Zeker als het bedoeld is om te declameren of te filmen schaaf je totdat het een graad van perfectie bereikt. Een gedicht verliest aan schoonheid wanneer het niet wordt voorgedragen Je moet je niet laten leiden door aantallen, maar door de vraag of je iets raakt. Het is ook afhankelijk van wat zich in de gemeenschap openbaart. Na verloop van tijd werd ik in het dorp door mensen aangesproken. Steeds op een positieve wijze. Ik ben in een warm bad gestapt.”

De vraag dringt zich op of je gaat publiceren?

Na enige aarzeling: “Ik ben dat wel van plan Dat is al met al een heel proces. Het vinden van een geschikte uitgever, het finetunen/verbeteren waarin je je moet kunnen vinden. Het moet iets van waarde zijn voor je verdere leven.”

Of je van dichten leven kunt?

“Dat is weinigen gegeven. Het valt meer in de sfeer van de hobby. Als docent Nederlands sta ik dicht bij de materie. Ik vind het leuk om aandacht aan poëzie te geven, waarbij ik leerlingen handvatten mee geef. Niet het interessegebied waar de meeste belangstelling van pubers naar uit gaat. Ik vind het al knap als ze iets op papier durven zetten. Mooi toch om ze in deze richting te enthousiasmeren.” Er zijn volgens Willemijn best wat talentjes bij en wie weet krijgt ze ooit een oud leerling als opvolgend dorpsdichter. Ze adviseert haar opvolger om zichzelf te blijven, een eigen stijl te ontwikkelen, maar open te staan voor ideeën en uit de comfortzone te durven stappen. Gevraagd naar datgene wat haar het meeste plezier heeft bezorgd, komt ze tot de conclusie dat het de gedichten zijn over de stationsomgeving.”Eens in de drie maanden komt een gedicht op een banner te hangen. Veel mensen die het zien: daar doe je het voor. Het is interessant om te ervaren wat het oproept, ook al is dat niet wat je er mee hebt bedoeld. De nieuwe dorpsdichter gaat er mee door.”