Column Ina de Wilde: Een Wintersprookje

Het is winterkoud, de vorst heerst over het land.
De maan schijnt trots en onbewogen en draagt een omfloerst gewaad.
De heldere, donkere hemel is magnifiek in zijn strakke eenvoud.
Geen wolken, wind of strepen die het beeld verstoren. Fier en stevig vriest het erop los.
Een ijspegel hangt aan de binnenzijde van mijn brievenbus, als kind brak ik die pegel af en deed of het een heerlijk ijsje was.

De andere dag, het is nog vroeg in de ochtend, een laagje rijp bedekt de aarde, een ongerepte en reine wereld.

Ik krab de bloemen van mijn auto en blaas warme wolkjes in de lucht. Een roodborstje hipt over de wit bevroren grond op zoek naar voedsel, onwetend van zijn kleurig contrast. Nieuwsgierig met zijn borstje vooruit kijkt hij mij aan, ik glimlach.
Ik rijd de bosroute tussen Nunspeet en Elspeet op weg naar mijn werk.
Als in een arrenslee zoef ik over de weg, af en toe glijdt er een beetje gesmolten ijs van het dak van de auto.
Uit een enkele schoorsteen cirkelt rook omhoog.

Droom ik?

IJskristallen op de kale takken en de koude grond, een sprookje.
Plots doemt er links van mij in de verte, een oranje vlammende horizontale strook op, het omlijst de grote open heidevlakte.
De laaghangende zon zorgt voor een adembenemend tafereel.
De gloeiende hemel straalt dwars door de vrieskou heen.

Het wordt nog stiller in mij.

Ik droom niet, dit was geen sprookje, maar voor even was het de werkelijkheid.

Ik gun een ieder in 2024 de kans om schoonheid te mogen zien, de fantasie in zichzelf te behouden en dat ze zich steeds maar weer mogen blijven verwonderen om mensen.