Column Ina de Wilde: Gehoord en gezien worden

Ik scharrel rond in één van de drie kringloopwinkels van Nunspeet. Ik heb niets specifieks nodig en dan vind ik het juist leuk om te snuffelen. Wie weet wat ik ontdek. 

De vrijwilligers die hier werken hebben de producten mooi uitgestald. De opbrengst gaat naar een goed doel en het voorkomt tevens veel verspilling.

In een hoek achterin de winkel staan dozen met spullen die zich niet lenen om uitgestald te worden. Schroeven, buizen, doppen, snoeren enzovoort. Er staat een man in zo’n doos te rommelen, ik schat hem een jaar of vijftig, kleurloos, gegroefd gezicht. Een stukje verder sta ik. Ineens haalt hij triomfantelijk een paar voorwerpen uit die doos.
Zijn gezicht verandert in dat van een blij kind: ‘Kijk dit zocht ik!’
Een vrouw die qua uitstraling duidelijk bij hem hoort, draait zich om en kijkt geïrriteerd, haar mondhoeken gaan nog verder naar beneden: “Wat zijn dat voor dingen?”

De man legt uit dat het PVC verbindingsstukken zijn.

“Deze stukken heb ik precies nodig”, zegt hij nog trots.

“Waarvoor dan?” vraagt de vrouw. Geduldig legt de man de reden uit.

“Wat kosten ze?”
“Per stuk 0,50 cent”,  antwoordt de man gelaten, hij beseft dat hij gaat verliezen maar strijdt nog door: “Dus samen slechts 1,50.”

“Wat kosten ze nieuw?” zeurt de vrouw.
Ik wil haar een veelzeggende blik toewerpen, met daarin alles wat ik nu denk: gun je man zijn blijheid, zijn trots, zijn eigenwaarde, maar ik houd me wijselijk stil.

De man krimpt zichtbaar in elkaar en zoekt op zijn telefoon: “Nieuwwaarde 1 euro per stuk.”
“Nou dan kan je ze net zo goed nieuw kopen”, en de vrouw draait zich rustig om en daar staat hij.
Ik denk aan het jongetje dat hij ooit is geweest, dat triomfantelijk en super blij met een stoere tak of bijzondere steen is thuisgekomen en waar de ouder verschrikt uitroept: “Bah, vies, gooi maar gauw weer weg.”

Gedwee, getekend door het leven legt hij zijn ‘schatten’ terug in de doos.

Ina de Wilde.