Column: ‘Is het leven geworden wat we ervan hadden verwacht?’

Na het geven van een workshop in mijn geboorteplaats, komt er een dame op me af: ‘Mijn dochter kent jou,’ begint ze meteen. ‘Ze heeft met jou op de middelbare school gezeten en woont nu in Harderwijk.’ Wanneer ze de naam van haar dochter noemt, gaat er een vaag belletje bij mij rinkelen. Ik graaf in mijn brein op zoek naar beelden en er verschijnt een goed gebekt meisje voor me. Hip, vrij,vooruit in haar ontwikkeling, naast haar voelde ik mij bangig, stijfjes en ik keek tegen haar op. Na de derde ging zij verhuizen naar een andere stad en vertrok ze uit mijn leventje. En ineens is ze er weer.‘Zou ze het leuk vinden wanneer ik contact met haar zoek? Ik woon nu in Nunspeet.’ Ik krijg haar mailadres en rij terug naar huis.

Eenmaal thuis blijft het in eerste instantie bij gedachtenspinsels. Hoe zou ze er nu uitzien? Wat is ervan haar geworden? Er zit bijna vijftig jaar tussen toen en nu. Is ons leven geworden waar we toen van droomden? Mijn interesse wint en ik mail haar. Er volgt een afspraak in Nunspeet.Wonderlijk genoeg merk ik dat ik hippe kleren uitzoek en me mooi maak. Ik ben verbaasd over mijzelf. Me sterker en leuker voordoen dan ik ben? Waarom?

De bel gaat, gastvrij trek ik de deur wijd open. Er staat een vrouw, modern kort kapsel, strak leren rokje, met een stralende open lach, frank en vrij. Ter plekke voel ik me weer die onzekere puber.‘Herken je me nog?’ begint ze.‘Alleen aan je vrije houding en je fiere uitstraling.’‘Ik jou wel, je mooie haren, je was geliefd, ik was jaloers op je.’Ze ziet mijn verbazing en lacht een gulle lach. Er verspreidt zich een waaier van rimpels over haar gezicht.

Het ijs is gebroken. We vertellen over ons werk. Ze heeft af en toe een relatie, nooit lang - ik ben te vrijgevochten voor een partner - en heeft bewust geen kinderen. Ik vertel over mijn man, jong overleden, drie kinderen, hoe ingewikkeld een nieuwe liefde is. De zware dekens waar we onderuit kropen. Zoekend, stampend - niet meer in een regenplas - onderweg veel geluk geplukt en verwachtingen verloren. Is dit het dan? Ja dit is het, niet meer en niet minder. ‘We houden contact’ roepen we lachend bij het afscheid. En dat zijn we gaan doen.

Ina de Wilde