Column Ina de Wilde: Het labyrint der kerken

In Nunspeet Huis aan Huis zoek ik naar informatie over kerkdiensten, maar helaas nergens een zondagsdienst te vinden. Ik type in de Google zoekmachine: ‘kerkdiensten Nunspeet’ en er komen er tien tevoorschijn binnen een straal van 3 km. Op de sites van die kerken lees ik de aanvangstijden en de aanbevelingen: diepzinnig, vrijzinnig, gastvrij, kindvriendelijk, in de samenleving staan, vernieuwend, maatschappelijk betrokken, ik kom er niet uit. Een samenkomst of dienst wordt geleid door een spreker of dominee in een traditionele kerk, nieuw gebouw of een samenkomst adres. Ik begin mijn zoektocht en heb er zeven bezocht. 

Er zijn kerken met bloemen voorin, waar ook vrouwen de sprekers, ouderlingen en diakenen mogen zijn. Ik zit op een houten kerkbank of een stoel. Er zijn nauwelijks kinderen of het is er tjokvol met jongeren. In diensten gaan kinderen voor de preek de zaal uit en er zijn er waar kinderen blijven zitten. Soms val ik op als enige vrouw met lange broek en zonder hoed. Een muziekband versterkt de zang, handen gaan omhoog tijdens opwekkingsliederen of er wordt gezongen op hele noten. Zingen vanaf een beamer of uit een dik psalmboek. Avondmaal staand in een kring of zittend aan een tafel. Kindertekeningen of kunst hangen in de kerk. Telkens zit ik naast een vriendelijk iemand, die met belangstelling naar mij vraagt. Soms is er koffie en thee na de dienst en word ik uitgenodigd. Diaken, ouderling en dominee zijn mannen in een donker pak of juist niet en draagt de dominee een witte toga. In geen enkele dienst heb ik iemand met een getinte huidskleur gezien. Soms wordt het amen na de zegen gezongen. 

Dan de vertelling, want daar gaat het om zou u misschien denken. Dat is bij mij gedeeltelijk waar. Er komen preken voorbij waarin een Bijbeltekst haarfijn wordt uitgediept of een preek waarin zinnen tig keren herhaald worden en ik me dom voel. Soms word ik geraakt door de saamhorigheid, het enthousiasme, een lied, een kind dat veilig met zijn hoofd op de schouder van een ouder ligt of door slechts één mooie zin. Zoveel mensen, zoveel kerken, voor elk wat wils. Wat me bij is gebleven is de vaste overtuiging van al die mensen. Elke voorganger leest en vertelt uit hetzelfde boek dat Bijbel heet. Een ieder zoekt houvast, iets wat het leven zin geeft en op een manier waar men zich fijn bij voelt. Naast elkaar en niet tegenover elkaar binnen die paar kilometer en dit in onze steeds meer polariserende maatschappij.