Column Sandra Bonestroo: Zondagsrust

Ligt daar ineens een tijdschrift ‘Zondagsrust’ in de bus. Uitgegeven door de Nederlandse Vereniging tot bevordering van de Zondagsrust en de Zondagsheiliging. Met verwondering blader ik er doorheen. 

De verhalen van o.a. de dominee, de supermarkt die op zondag gesloten is, de verplichte kerkgang en de foto’s doen me denken aan mijn eigen jeugd. Toen moest ik ook elke zondag verplicht naar de Dorpskerk en rokjes aan. Elke dag hardop uit de Bijbel voorlezen. Het resulteerde in rebelsheid. 

Voor de kerk kocht ik korte rokjes, zwarte fantasiepanty’s en droeg ik hoge hakken. Kerksnoep in papier werd een bewuste keuze want dan kon ik vouwen en verveelde me niet. Ik ging met vriendinnen boven in de kerk zitten, strategisch bij het raam aan de kant van de Dorpstraat want dan kon ik naar buiten koekeloeren. Tijdens het bidden kletste ik door tot diegene die voor me zat zich omdraaide en me vernietigend vroeg of ik mijn mond kon houden. Ik kreeg letterlijk geen zangnoot door mijn keel. Ik sloeg vanuit weerstand bij de psalmen en gezangen op slot. Een paar jaar geleden heb ik voor een tv programma meegedaan met een durven-zingen-workshop met Trijntje Oosterhuis. Eenmaal raden waar die werd gehouden? In een schattig kerkje in Amsterdam. 

Aan de ene kant vind ik zondagsrust wel wat hebben en begrijp ik het belang. Aan de andere kant is ieder mens verschillend en bepaalt daardoor ook zelf wanneer het juiste moment is om rust te nemen. Naar binnen keren is inderdaad belangrijk. Soms sluit ik me letterlijk af in mijn eigen cocon. En dan wordt mijn ‘extraverte ik’, de ‘introverte ik’.

Voor mijn gevoel profileert dit tijdschrift op een dwingende manier om gevolg te geven aan de zondagsrust. Wat mij triggerde was de reactie van de winkelier op de vraag: ‘Hoe staat de gemeentelijke overheid in de discussie rond zondagsopenstelling van winkels? Hij antwoordde: “Ze laat de keuze om wel of niet op zondag open te gaan volledig bij de zelfstandige ondernemers.” Toen dacht ik: wat mooi! Wat als we met z’n allen nu deze houding respecteren? Of je de zondagsrust nu wel of niet in acht wilt nemen, daar heb je een ander niet voor nodig. Leven en laten leven.

Wat ook naar voren kwam, waren de grote gezinnen van negen kinderen. Zó, díe ouders hebben niet stilgezeten! Ja, dan snap ik wel dat je toe bent aan zondagsrust.