Column: Harold

In mijn telefoon verschijnt het nummer van Harold, een vriend van me. Zou het goed nieuws zijn, is de gedachte die heel even door me heen flitst. Maar als ik opneem is het Janny, Harolds vrouw. Wat ik al vreesde blijkt waarheid geworden.

Een week geleden had Janny me ook al gebeld. Ik ken ze uit het wereldje van de klassieke auto’s. We waren lid van dezelfde merk-club waar we ook nog allebei een tijdje bestuurslid zijn geweest, en we deden mee aan toertochten en aan restaureren. Buiten dat kwamen we met enige regelmaat bij elkaar over de vloer. Maar daar belde Janny niet voor. Ze belde over Harold. Hij had een ernstig insult gehad en lag inmiddels op de medium care afdeling.

Dezelfde dag nog ben ik bij hem op bezoek geweest. Praten kon hij niet, maar in zijn ogen zag ik de herkenning. Dus heb ik een tijdje bij hem gezeten en herinneringen voor hem opgehaald. En regelmatig kwam er dan iets van een lach op zijn gezicht.

Harold had meer problemen met zijn gezondheid. “Een half jaar nog, denk daar maar aan” zei de dienstdoend zaalarts. Maar het halve jaar bleek een week. Na weer een insult heeft Harold de neus van zijn auto een andere kant opgestuurd, zoals zijn zoon het later bij de afscheidsplechtigheid zou zeggen.

Iets later zit ik in de auto, onderweg naar Janny en hun zoon. Zij zijn weer thuis, Harold is nog in het ziekenhuis. Samen praten we een hele tijd. Dan komt de vraag of ik de uitvaart wil doen. Natuurlijk wil ik dat, maar het is wel anders dan anders. Ik pak wat spullen uit de auto, en met z’n drieën zitten we tot diep in de nacht alles te bespreken en herinneringen op te halen. Groot verdriet en mooie herinneringen lopen door elkaar. Als ik naar huis ga is het meeste geregeld. Over een paar uur kan de drukker aan de gang, terwijl wij Harold op kunnen halen uit het ziekenhuis om opgebaard te worden in een rouwkamer. En ik zal andere vrienden op de hoogte stellen, want dat heeft Janny me gevraagd.

De dag van de uitvaart is een bijzondere ervaring. Aan de ene kant doe ik “gewoon mijn werk”, maar tegelijk neem ik afscheid van een vriend.  Het wordt een mooie plechtigheid, passend bij Harold, passend bij de familie, en deze keer ook passend bij mij. Normaal doet dat laatste er niet toe, maar dat ligt nu toch wel anders.

De volgende dag ben ik vrij. Tijd voor mezelf. En dat heb ik deze keer best nodig.

Dirk Timmer – Via Humana
06 13245132 - info@viahumana.nl