Column Dirk Timmer: Niemand van ons

Niemand van ons had een week geleden gedacht vandaag hier te zijn - en niemand van ons wil vandaag hier zijn.” Na deze openingswoorden kijk ik Daniëlle en de kinderen aan. Ze knijpt in de hand van haar oudste dochter Lisa, die op haar beurt een arm om Jesse, de jongste, heen slaat.

Zes dagen geleden was Menno op zijn werk onwel geworden. Meteen werd het alarmnummer gebeld, maar de inzet van de ambulancemedewerkers mocht niet meer baten. Slechts enkele uren later ben ik bij moeder en kinderen, ze lijken nog helemaal verdoofd door het onverwachte slechte nieuws. Ik laat ze veel aan het woord, en besluit me voor vandaag te beperken tot het meest noodzakelijke van mijn werk, de rest komt morgen wel...

Als ik er de volgende dag weer ben is ook Paul, de broer van Menno, er. Nadat we de nodige dingen besproken hebben komt hij met een bijzonder idee. Paul, Menno en hun vader hadden een gemeenschappelijke hobby: filmpjes maken. En dat kon over van alles gaan. Soms hadden ze het in scène gezet, meestal waren het opnames van gebeurtenissen. Zo was er een heel familie-archief ontstaan. Eerst op smalfilm, later op videoband, en nog later digitaal. Paul stelt voor om samen met zijn vader als herinneringsdocument voor Menno een video te maken uit alles wat ze hebben. Daniëlle vult meteen aan dat dit dan tijdens de afscheidsdienst getoond kan worden. Het lijkt me een mooi idee en ik neem het op in het draaiboekje.

Op de ochtend van de uitvaart heb ik definitieve video nog steeds niet gezien, vader en Paul zouden er de avond ervoor nog aan werken. Enigszins bezorgd kijk ik of ik Paul zie. Dan komt hij op het laatste moment binnen rennen en geeft mij een USB-stick met daarop het resultaat van wat letterlijk nachtwerk is geworden. Maar het resultaat mag er zijn. In een kwartier durende video laten Paul en zijn vader ons het leven van Menno zien. Het is een heel mooi document geworden, waar ook muziek bij gezocht en onder gemonteerd is. Zo nodig worden de beelden ondertiteld.

Na de afscheidsplechtigheid wordt de USB-stick door Paul aan Daniëlle gegeven. Enigszins ontroerd zie ik hoe ze het kleine apparaatje aanneemt alsof het van goud is. Met een koesterend gebaar bergt ze het zorgvuldig op in haar tas. Als ik me omdraai kruist mijn blik die van Paul en ik knik hem toe. Wat is het toch mooi dat zoiets ons kan helpen om de herinneringen levend te houden.

Via Humana
www.viahumana.nl