Wethouder Jennifer Elskamp hecht aan maatwerk

In de eerste honderd dagen van haar wethouderschap is Jennifer Elskamp aangenaam verrast door de ervaring dat er in gemeenteland veel meer plek is voor maatwerk dan ze vooraf had gevreesd. 

Dick van der Veen

Met haar voorland – een studie theologie en een baan op het snijvlak van onderwijs en jeugdzorg, toegespitst op leerlingen die het niet kunnen redden – past de portefeuille sociaal domein en onderwijs als gegoten.

Doordat een wethouderskandidaat namens de ChristenUnie zich vrij laat terugtrok was haar weinig tijd gegund om te beslissen of ze de stap wilde maken. “Uit de college onderhandelingen was al voortgekomen dat wat nu op mijn bord ligt eigenlijk bij elkaar hoort. Het neemt niet weg dat ik me heb laten adviseren onder andere door mensen die de functie hebben bekleed. Door mijn vier jaar in de steunfractie en twee jaar raadslidmaatschap was de politiek natuurlijk niet vreemd voor mij. Ik moet veel leren en ondervind goede ambtelijke ondersteuning van mensen die over veel dossierkennis beschikken.”

Vaak hoor je van een nieuw collegelid de woorden druk druk druk. 

“Ik had een drukke baan met de combinatie onderwijs en voorzitter van de CU-fractie bij de onderhandelingen. De coronajaren waren hectisch: improviseren om de zaak draaiende te houden. Als u mij vraagt wat me in de afgelopen periode heeft verrast is de status die aan het wethouderschap kleeft, de afstand die mensen voelen. Ik sta het liefst tussen de mensen. Wanneer je dat duidelijk maakt, komt het al snel tot ontdooien.”

De spankracht van de samenleving in Nunspeet is groot.

“Klopt. Daar moeten we als overheid beter bij aansluiten. Meer de mensen bij beleid betrekken. Dat doen we in het onderwijs ook. Dat uit zich in gesprekken met leerlingen. We geven ze de ruimte om zich uit te spreken. Natuurlijk ga je er niet in mee als ze drie dagen spijbelen als wens op tafel leggen. Ik denk daarbij ook aan preventie. Geen betutteling in de sfeer van: dit moet en mag je niet doen. Je moet aansluiten bij wat er aan spankracht in de samenleving is. Door in te steken op wat bij Voedselbank, Kringloopwinkel en dergelijke instantie leeft, win je het vertrouwen van de burgers in de overheid terug.”

En verder: “In het sociale domein constateer je een toenemende vraag naar professionalisering. Hoe kunnen we de sociale basis zo verstevigen dat mensen elkaar meer ondersteunen. Los raken van het individualisme waarin we in de samenleving verzeild zijn geraakt. We zijn niet superland waarin betaalde zorg oneindig door kan gaan.Je zou willen dat er meer aandacht is bij de centrale overheid voor maatwerk. Gericht op de groep die noden heeft en met oplossingen voor de lange termijn. 

Geld geven voor iets waar je een maand mee vooruit kunt is niet de weg. Generaliserende maatregelen werken niet. We moeten de hengel bieden en niet de vis.” 

Elskamp is het niet eens met mensen die vinden dat een afspiegelingscollege, zoals dat in Nunspeet is ontstaan, tot saaiheid leidt. “Partijen zijn het voor tachtig procent over hoofdlijnen eens geworden en voor de overige twintig procent is er ruimte voor een open debat, voor transparantie. Er is geen enkele aanleiding om te veronderstellen dat de controlerende functie van de raad mank gaat als alle fracties in de raad een wethouder hebben.”