Ons kent ons

Mijn zwangere dochter wordt een beetje flauw tijdens een gezellig ontbijtje bij de Hema. De bezorgde bedrijfsleider komt even informeren of het wel goed gaat, en als ze aan het eind van de dag mijn dochter weer in de winkel ziet constateert ze blij dat het beter gaat.

Terwijl ik over de markt loop met de kleinkinderen wordt ik vrolijk gegroet door een oude bekende. Even later loopt een bevriende wethouder langs en we maken even een praatje. 

Terwijl ik op een afspraak wacht in het gemeentehuis kom ik mijn docent van de Vrije Academie tegen. 

Ons kent ons hier in Nunspeet, en dat heeft zo z’n charme. 

Ik heb soms de indruk dat de lijntjes tussen mensen steeds korter worden hoe ouder ik word (en zo oud ben ik toch niet?)

De nieuwe coördinator van het Servicepunt Vrijwilligers, die ik nu mag inwerken, doet ook vrijwilligerswerk voor de Leprazending waar ik weer ambassadeur voor ben.  

Mijn omgeving hangt van verbindingen aan elkaar, en ik geniet ervan. 

Voor sommigen is die verbinding niet vanzelfsprekend en wordt er juist eenzaamheid ervaren. Het kan dan goed zijn om een stap te zetten, bijvoorbeeld door aan te sluiten bij een van de vele activiteiten tijdens de week van de eenzaamheid, of door toch maar dat gesprekje aan te knopen of binnen te lopen bij een van de vele organisaties die Nunspeet rijk is. 

Zo ben ik ook ooit begonnen toen ik in Nunspeet kwam wonen, één ontmoeting, één initiatief tegelijk, met als gevolg dat ik met plezier mag zien dat ik ook deel ben geworden van het ons kent ons.  

Ik merk hoe belangrijk het is dat ik blijf omkijken naar nieuwelingen en open blijf staan voor contact met anderen.

Bij ‘ons’ past een welkome, open houding naar een ander zodat die zich ook deel van ons mag gaan voelen. 

Welk initiatief neem jij? Stap je op iemand af of stel jij je voor iemand open? Of doe je het allebei? 

Marit Hofman