Column Ina de Wilde: Mijn moedertje

Ik stap het gebouw binnen waar mijn moeder nu zo’n negen jaar woont en neem de trap, ze woont drie hoog. Eenmaal boven typ ik de beveiligingscode in en de deuren schuiven open. Ik kijk of ik haar op de gang zie lopen. Maar nee, ze zit verloren in de huiskamer. Haar hoofd gebogen, verbandsloffen aan. Ik loop op haar af, sla mijn armen om haar heen en geef haar een kus op de wang en nog één.

Verdwaasd kijkt ze omhoog, gestoord in haar gedachten. “Hai mam, ik ben het, Ina.” Ze reageert niet, weet niet wie ik ben, hangt versuft weer voorover. Ik schuif een stoel naast haar en streel haar hand. Het doet haar niets, maar mij wel.

Toen ze geestelijk nog gezond was, heb ik nooit haar hand zoals nu gestreeld en ben ik nooit zo dicht naast haar geschoven alsof ik in haar wilde kruipen. Nu durf ik.

Het irriteerde me soms hoe ze altijd maar de vrede wilde bewaren in het gezin, zichzelf wegcijferde, hoe ze vragen stelde waar haar mening al duidelijk in verpakt zat. Hoe ze een broer of zus de hand boven het hoofd hield en hoe ik mij daardoor onbegrepen voelde.
De rij is best lang.

Nu zit ze hier, onwetend van haar en mijn bestaan.

Ik streel opnieuw haar gerimpelde hand vol bruine vlekjes. “Mam, ik ben Ina, je oudste dochter en ik houd van je.”
Sinds ze onbereikbaar is, durf ik dit pas te zeggen. “Ik herken zoveel van jou in mij, ook ik doe soms maar wat en klungel me door het leven,” fluister ik zacht.

Als ik na een tijd, zonder enig echt contact, ga staan en haar een zoen geef, schrikt ze ineens op, grijpt mijn hand stevig vast en zegt: “Hier blijven, niet weggaan!” Ontroerd wring ik me zacht uit haar greep.

Een paar dagen later komt één van mijn kinderen bij mij langs. Ik krijg een dikke zoen en bij het weggaan hoor ik: “Hou van je, doei!”

Ik slik hoorbaar, ik heb het duidelijk anders gedaan dan mijn moeder. Zij toonde haar liefde voor ons niet in woorden en knuffels, maar op haar eigen unieke wijze.