Column Rebecca de Kok-van den Born: Zien, horen, doen

Hé mama kijk eens, engels! Aldus mijn vierjarige, toen de priester en misdienaren de kerk binnenkwamen. In het wit gekleed deden zij inderdaad engelachtig aan. Een mevrouw keek ons vertederd aan. Het zal ook wel aandoenlijk zijn geweest: twee kleine jongetjes, ernstig bladerend in hun liedboek, de derde slapend ernaast.

We waren een weekend in Gent, en zondagochtend gingen we - heel hervormd - naar de dichtstbijzijnde kerk, een straat verderop. Je treedt de kerk binnen via het voorportaal: dat markeert een overgang. Het alledaagse van de buitenwereld ligt achter je, en het heilige ligt te wachten. Eenmaal binnen vertelt het gebouw zelf van het evangelie: schilderingen op de muur tonen het lijdensverhaal, beelden maken zichtbaar welke heiligen ons zijn voorgegaan, een altaarstuk trekt je oog naar Christus aan het kruis, met daaronder de engelen die het Lam eren.

Het is haast alsof je door de verhalen heen loopt. Onze twee oudsten waren onder de indruk, en tegelijk verbaasd en blij dat ze Bijbelverhalen konden koppelen aan wat ze zagen. Het materiële in de kerk geeft aanknopingspunten om niet alleen te vertellen over het heil dat Christus kwam brengen, maar het ook te laten zien: door alle afbeeldingen, maar ook door het fysieke engagement van de liturgie, die bij de evangelielezing en geloofsbelijdenis van ons vraagt te gaan staan. Waarom? Omdat dit belangrijke geloofsmomenten zijn: door het evangelie wordt Christus present gesteld.

Voor mijzelf was dat fysieke overgangsmoment van drukke straat, door het voorportaal, naar het verstilde schip van de kerk tekenend: het gaf mij ruimte om ook daadwerkelijk mijn hart op te richten tot God. De ervaringen van deze ochtend bepaalden mij weer bij het belang van zien en (mee)doen als het gaat om leren geloven. Het gehoor staat centraal in het protestantisme, maar misschien hebben we met de reformatie het kind met het badwater weggegooid. Alle zintuigen doen mee in leerprocessen, zo ook in de geloofsopvoeding. 

Dat geeft weer te denken hoe materialiteit, ritueel en het fysieke van geloven een plek kunnen krijgen. Voor mijn kinderen, maar net zo goed voor mijzelf.

Rebecca de Kok-van den Born

Jeugdwerker/geestelijk verzorger